Luna Explores Europe
Slow Travel in Nederland: Waarom het Pieterpad de Perfecte Start is
Op een doordeweekse dag waren mijn vriend en ik met een gezamenlijke vriend aan het bijpraten in Arnhem. 'Zullen we een keertje samen een stuk gaan wandelen?' vroeg Luka. 'Ik heb altijd al het Pieterpad willen bewandelen.'
We spraken een datum af zo'n anderhalve week later vertrokken we met de auto naar de start van het Pieterpad in Pieterburen. We waren er redelijk vroeg bij aan Shomahry, een vriendin van Luka's kant had besloten gezellig mee te komen. 'Wat moet ik meenemen als beginnende hiker?' vroeg ze zich af.
In Pieterburen voelde het niet alsof we nog in 'typisch' Nederland waren. Het voelde meer als een podium. Een groot café waar we gelukkig even konden plassen voor de start. Onbekende mensen die je succes wensen. Het leek allemaal een beetje georganiseerd. Maar eenmaal onderweg laat je de mensen en alles wat gemak betreft achter je. Dan rijst de vraag: waarom reizen we zo gehaast? Waarom nemen we meestal zoveel mee tijdens een dagje weg? Wij hadden besloten de komende 4 uur met alleen wat essentiële middelen en prettig gezelschap de natuur in te gaan.
Wat is slow travel?
Voor mij betekent slow travel simpelweg: de tijd nemen om echt te zijn waar je bent. Niet haasten van de ene bezienswaardigheid naar de volgende, maar stilstaan. Om je heen kijken. Voelen hoe de wind ruikt. De stilte horen. En vooral: je niet laten opjagen door tijdschema's, je telefoon of het idee dat je iets moet "halen".
Ik zie mezelf staan midden in de natuur - of dat nu tussen de hoge bergen is, langs een kabbelende rivier of op een rustig wandelpad door het noorden van Groningen. Geen vlucht om te halen, geen trein om voor te rennen. Alleen maar ruimte. Tijd. Adem.
De eerste keer dat ik écht het verschil voelde, was tijdens onze roadtrip door de Baltische Staten. Mijn vriend en ik reden op ons eigen tempo duizenden kilometers, langs kleine dorpen, verborgen plekken, zonder haast. Het mocht allemaal duren. Niet alles was uitgestippeld - en juist dat gaf vrijheid.
En toen, afgelopen zondag, liep ik mijn eerste etappe van het Pieterpad. Twaalf kilometer wandelen, gewoon in Nederland. Lunchen op een plek die we toevallig tegenkwamen, praten onderweg, genieten van het groen. Er was niks dat "moest". Dat is voor mij slow travel op z'n puurst.
Het levert me iets op wat ik in het dagelijks leven vaak kwijt ben: innerlijke rust. Het besef dat de wereld groter is dan mijn scherm. Dat mijn lichaam is gemaakt om te bewegen. En dat er iets bijzonders gebeurt als je je eigen tempo durft te kiezen. Alsof de stemmen in je hoofd zachter worden - en er ineens weer ruimte is voor verwondering.
Slow travel is niet saai. Het is terug naar de basis. Een manier van reizen die je niet alleen laat ontdekken waar je bent, maar ook wie je bent - als je even nergens hoeft te zijn.
Waarom wandelen daar perfect bij past
Wandelen dwingt je om te vertragen. Je kunt simpelweg niet haasten als je te voet bent. Je bent overgeleverd aan je eigen benen, aan het ritme van je ademhaling, aan de paden onder je voeten. En precies dat maakt het zo'n krachtige vorm van slow travel.
Tijdens mijn eerste Pieterpad-etappe merkte in het meteen. Je loopt letterlijk weg van de dagelijkse ruis. Je voelt de grond onder je, je ziet details die je anders nooit zou opmerken: een weide vol zwaluwen, een oud boerderijtje met afgebladderde verf, een slingerend beekje dat zachtjes meeloopt. Dingen waar je met je auto of trein gewoon langs raast.
Wandelen maakt alles simpeler. Je hoeft nergens op tijd te zijn, je hoeft niets te 'doen' behalve gaan. Je lunch is een spontane stop bij een mooi plekje. Gesprekken ontstaan onderweg, of juist stilte - allebei goed. En in plaats van constant prikkels te verwerken, raak je langzaam afgestemd op je omgeving.
Het mooie aan wandelen is dat je nergens ver voor hoeft te reizen. Je kunt het Pieterpad beginnen in Groningen, maar ook een boswandeling bij jou om de hoek kan voelen als een minivakantie. Het is misschien wel de meest toegankelijke vorm van reizen: goedkoop, duurzaam, en intens rijk - als je ervoor openstaat.
Mijn ervaring met Etappe 1 van het Pieterpad
Afgelopen zondag begon mijn Pieterpad-avontuur. Rond half negen stapten mijn vriend en ik in de auto, op weg naar Arnhem om onze vrienden Luka en Shomahry op te halen. Een klein uur later zaten we met z'n vieren in de auto richting het noorden. Rond het middaguur parkeerden we de auto in Pieterburen, vlakbij het zeehondencentrum - een opvallend rustige plek om zo'n bekende wandelroute te starten.
Ik voelde me energiek en enthousiast, al was ik een tikkeltje moe van een korte nacht. Mijn vriend had zelfs maar drie uur geslapen, dus hij was er iets minder fris aan toe. Maar ondanks dat hadden we er allemaal zin in. Het idee dat we gewoon gingen beginnen, met de eerste etappe van Nederlands bekendste langeafstandswandeling, voelde bijzonder.
De route van Pieterburen naar Winsum is alles wat je verwacht van Noord-Groningen: plats en weids. Maar wat me echt verraste was hoe rijk het landschap eigenlijk is. We zagen allerlei soorten planten, bloemen, en opvallend veel hommels. De lucht was schoon, fris, met af en toe zelfs de geur van de zee. Het was er stil - veel stiller dan ik had gedacht. We kwamen nauwelijks andere wandelaars tegen, maar wel veel fietsers die ons al groeten passeerden... nét iets te snel om iets terug te zeggen. Luka probeerden zelfs proactief als eerste te groeten, maar werd compleet genegeerd - een moment waar we onderweg flink om hebben gelachen.
Het wandelen zelf ging soepel. De route is niet zwaar, maar twaalf kilometers is toch wat anders dan de gebruikelijke stappen op een doorsneedag. Op een gegeven moment begon mijn enkel een beetje te zeuren, maar verder voelde ik me heerlijk. In beweging zijn, buiten, omringd door vrienden - het gaf me een soort kalme vreugde die lastig te beschrijven is. Geen haast, geen druk. Alleen het pad en het moment.
Winsum bleek een charmant eindpunt. We ploften neer op een terras, bestelden een drankje en keken uit over het dorp terwijl we wachtten op de bus terug. Het was een goede afsluiter van de dag. En het bord dat je als Pieterpad-wandelaar verwelkomt - "You Winsum, you lose some" - konden we natuurlijk erg waarderen.
Als ik de dag in één zin moet samenvatten: zeker voor herhaling vatbaar. Dit smaakte naar meer.
Wat ik leerde door langzaam te reizen
Langzaam reizen - en in dit geval wandelen - gaf me iets wat ik in het dagelijks leven vaak kwijt ben: ruimte in mijn hoofd én in mijn hart. Terwijl mijn voeten zich stap voor stap over het Groningse landschap bewogen, voelde ik een diepe rust over me heen komen. Geen afleiding, geen haast, geen planning. Alleen maar lucht, licht en het ritme van het lopen.
Ik merkte hoe verbonden ik me voelde met de grond onder me en de natuur om me heen. De wereld werd even klein - in de goede zin van het woord. En juist in die eenvoud ontstond helderheid. De afstand tot huis en routine gaf me inzicht: over keuzes die ik wil maken, paden die voor me liggen, en wat me écht raakt.
Na de lunch, toen we weer in beweging kwamen, zei Luka tegen me dat hij dol op me is. Het was een klein moment, maar ik voelde me ineens overspoeld met dankbaarheid. Voor hem, voor deze dag, voor de mensen met wie ik liep. Even later hoorde ik Shomahry en Patrick achter ons praten terwijl ik met Luka voorop liep, en het raakte me: hoe mooi het is dat mensen die elkaar nauwelijks kennen, zich tóch verbinden. Je moet alleen openstaan.
Na afloop voelde ik me rustig. Lichter. En geïnspireerd om dit vaker te doen. Tijdens de wandeling dacht ik al aan de volgende etappe, en ook de pelgrimsroute in Noord-Spanje (Camino) komt nu steeds vaker ter sprake. Ik weet nu: het hoeft niet altijd groot of druk of indrukwekkend te zijn. Soms is terug naar de basis precies wat je nodig hebt.
En voor wie twijfelt of langzaam reizen iets voor hem of haar is? Geeft het een kans. Je weet nooit wat je eruit haalt. Voor iedereen ziet die ervaring er anders uit - en dat is precies de schoonheid ervan.
Tips voor wie zelf wil beginnen
Ben je benieuwd naar slow travel, maar weet je niet goed waar te beginnen? Dan is wandelen - en in het bijzonder (als je in Nederland wil wandelen) het Pieterpad - een perfecte eerste stap. Geen ingewikkelde voorbereiding, geen verre bestemming. Gewoon een paar goede schoenen, een route en jezelf.
Begin klein. Kies geen overdreven lange tocht, maar wél eentje met duidelijke routeaanduiding, zodat je niet steeds hoeft te zoeken. Zo houd je ruimte over om echt te genieten van je omgeving.
Neem mee wat voor jóu werkt. Mijn vriend en ik nemen altijd broodjes vis mee - haring in blik, of Riga Sprats, ontdekt tijdens onze reis door Letland. Dat klinkt misschien ongebruikelijk, maar het is zó lekker onderweg. En vergeet geen powerbank! Zeker als je je telefoon gebruikt voor navigatie of foto's. Een grote fles water is voor mij ook onmisbaar.
Laat je planning los. Probeer geen schema af te werken. Sta stil bij wat je onderweg tegenkomt - een uitzicht, een informatiebord of, zoals wij, een tafeltje langs de route waar je een berichtje kunt achterlaten in het Pieterpad-boekje. Dat zijn juist de momenten die het verschil maken.
Kies gezelschap dat bij je past. Zelf loop ik liever samen. Ik vind het heerlijk om onderweg gesprekken te voeren of gewoon samen stil te zijn. Zeker op de rustige, uitgestrekte paden voelt het prettig om mensen om me heen te hebben. Maar misschien geniet jij juist van alleen zijn. Er is geen goed of fout - volg daarin je eigen gevoel.
En bovenal: geef het een kans. Wandelen is meer dan bewegen. Het is een manier om tot rust te komen, om je omgeving én jezelf beter te leren kennen. Iedereen haalt er iets anders uit - en dat is precies de kracht ervan.